Amsterdam Film eXperience Underground; Heat shot 1
Amsterdam Film eXperience Underground
Het is vrijdag 7 november. Het Amsterdam Film eXperience (AFX) vindt vanavond voor de derde keer plaats. Vorig jaar heeft het initiatief drie dagen in beslag genomen, anno 2008 slechts één. Wel is er het woord ‘underground’ aan de titel toegevoegd. Ditmaal keer heeft de organisatie samengewerkt met het onafhankelijke OCCII. Het streven is om, op z’n Peter Greenaways, een ‘cinematic experience’ te creëren. Beelden gaan daarbij hand in hand met muziek en geluidseffecten. Op het programma staan zes korte films, een optreden en een dansavond. Dit verslag richt zich op het eerste onderdeel van de avond: de shorts.
Een filmpje vult het scherm vijftien minuten voor de officiële screening begint. Het is het experimentele Heat Shot 1van Yeonjeong Kim. Deze short heeft onlangs een online première op het Streaming Festival beleefd. Kim legt uit dat hij voor dit project foto’s en negatieven uit het begin van zijn carrière heeft gebruikt. Om deze periode te reconstrueren, heeft hij alles vernietigd en het proces opgenomen. Het resultaat is een waar brandfestijn op het scherm. De gaten vallen letterlijk in het celluloid. Op de weinige foto’s zijn sporen van plaatsen en gezichten terug te vinden. Wanneer ze worden vernietigd, voel je iets onderin je buik. Helaas heeft Kim niet genoeg herkenbare beelden gebruikt om dit effect te behouden. De meeste afbeeldingen zijn namelijk gezichtsloos. Voor de buitenstaander lijkt zijn film daarom enkel te gaan over het proces van vernietiging. Het verleden laat zichzelf blijkbaar niet makkelijk herhalen.
Iets na negenen start de vertoning. Matter in Motion is het eerst aan de beurt. Op het doek verschijnen foto’s van Milaan. De nadruk ligt op de constructie van de omgevingen. De foto’s worden bewerkt of aangevuld met geometrische vormen. Een voorbeeld: makers Ruth Jarman en Joe Gerhardt hebben de vorm van een kapelletje nagemaakt door een animatie van bewegende, grijze blokken. De nadruk ligt op de materie, dus negeert men de kromme, diagonale en gebogen lijnen van het gebouw. De boodschap wordt duidelijk, maar de graphics schieten tekort. Meer details hadden de bedoeling van de artiesten beter kunnen weergeven. Wel is het concept zelf interessant en breed toepasbaar.
Oxydation Paintings van Videopunx en [Law-Rah] Collective zaait verwarring. De titel refereert naar de kunst van Andy Warhol, maar het verband wordt nergens duidelijk. Warhol maakte zijn ‘schilderijen’ van metallic verf, acryl en urine. Volgens het programma gaat Oxydation Paintings over impressies van de Noord-Zuidlijn in Amsterdam. Tsja. Deze lijn is inderdaad gemaakt van metaal en er wordt soms overheen gepiest, maar is dit nu echt wat de makers hebben bedoeld? Eerlijk gezegd gaat de short niet eens over de befaamde metrolijn. Ten eerste is de Vijzelgracht het enige stuk dat in beeld komt, terwijl de lijn zo’n beetje de hele stad beslaat. Ten tweede zie je vooral trams, fietsers en auto’s. Ze gaan vooruit, ze gaan achteruit, ze staan stil. De lijn zelf komt zelden in beeld. De koplampen in de nacht zijn sfeervol. Maar doelloosheid verveelt snel en Oxydation Paintings dus ook.
Daarna is het de beurt aan Cheer Me Up Thank You. Deze clip van de band New Buffalo is een mix van Coldplay’s Don’t Panic, flikkerende jeugdvideo’s en een zonovergoten dagdroom. De lieflijkheid van het liedje past prachtig bij het filmpje. Ze laten samen een vederlichte, vredige indruk achter. Opvolger Energie! doet het anders. Flikkeren doet deze experimentele short ook, maar vergeet de vrede. Het is allemaal zo heftig dat je er bijna een epileptische aanval van krijgt. Het begin is relatief rustig, maar binnen korte tijd zitten er overal flitsende stroomstoten. De zwart-witte bliksemschichten vormen samen één grote bal, een bolbliksem. Of is dit het oog van God? Je voelt je in ieder geval in hogere sferen wanneer het is afgelopen.
Na Energie! zijn de gemoederen verhit. Evolizer gooit nog meer olie op het vuur. Futuristisme, details en actie voeren in dit werk de boventoon. We kijken mee in de wereld van zwevende mannetjes die een viskolonie onderhouden. Onder water vindt een ware (r)evolutie plaats. Het is eten of gegeten worden, want de sterkste overleeft. De eerste vis ziet er eenvoudig uit, maar de beestjes worden steeds griezeliger. Het eindresultaat is een monster met drie kaken, uitstulpingen en een metalen staart. Vissenfilms zijn meestal oersaai, maar Jan van Nuenen weet er een waar actiedrama van te maken. Want uiteindelijk ontsnapt de monstervis en vreet ze de zwevende mannetjes op. Van Nuenen laat bovendien zien dat hij de techniek begrijpt, al gaat hij juist bij zijn laatste gedrocht de mist in. De staart van de vis is veel te lang en verhult het lichaam. Jammer, want daar ging het juist allemaal om.
Ten slotte is het weer tijd voor wat ontspanning in de vorm van Lacus Temporis, wat zoveel als ‘zee van tijd’ betekent. Opnieuw water dus, maar deze keer een stuk serener. Het scherm is wit en er verschijnen (vooral) groene, blauwe en rode stipjes. Ze verschijnen soms links en soms rechts, draaien cirkels om hun as of kruipen van elkaar weg. Het zijn net speelse algen of kikkervisjes. Nader onderzoek wijst uit dat het gaat om twaalfduizend puntjes die constant transformeren. Bret Battey heeft een SuperCollider-implementatie gebruikt om Lacus Temporis te maken. Sommige plaatjes doen pointillistisch aan; op andere momenten is het net Jackson Pollock. Nooit geweten dat wat gekleurde stipjes op een doek zoveel kunstwaarde konden bevatten. Of toch wel? Hoe dan ook, Lacus Temporis is een fijne afsluiter van het AFX Underground 2008. In ieder geval is de urinegeur vrijwel nergens meer te bekennen.
Door: Ruzan Tsjobanjan [Amsterdam Film eXperience Underground]
해체는 불의 축제로 다시 태어나다. 그러나 과거는 쉽게 다시 반복되도록 허락하지 않는다.